Uss. 2 mánuðir án Afreksbloggs. Þetta er slæmt mál. Ritari þykist vera svo upptekinn að hann hefur ekki "tekið upp pennann" í 2 mánuði og einn dag.
En, 2 mánuðir eru ansi drjúgir til afreka og Afrekshópsmeðlimir hafa svo sannarlega ekki setið auðum höndum á þessum vikum.
Fyrst ber að nefna hlauparana í utanvegadeild hópsins, grindvísku neglurnar Christine og Önnu Siggu sem og þjálfara vor Daníel Smára. Þau lögðu land undir fót, ásamt stuðningsmönnum og flugu alla leið til Spánverjalands til að trítla litla 160 km í Andalúsíu. Að sjálfsögðu voru einhver vel valin fjöll inn í þeim kílómetrapakka enda eru þessir hlauparar ekkert blávatn í bransanum þegar kemur að utanvegaplampi.
Til að gera langa sögu stutta luku Danni og Christine hlaupinu á góðum tíma. Christine var þriðja konan á 23,5 klst og Danni var í 12. sæti á 21 klst. Anna Sigga þurfti því miður að láta undan vegna þrálátra hnéverkja eftir 80 km rúnt.
Afrekshópurinn átti einnig 2 fulltrúa í Njú Jork maraþoninu (eftir því sem best er vitað, endilega leiðréttið ritara ef hann fer með rangt mál). Það voru grindvísku hjónakornin Jói Júll og hundrað kílómetra skvísan María Jó. Þau voru Afrekshópnum til mikils sóma og luku sinni pligt með bros á vör, eftir því sem best er vitað :)
Nú, svo ber að nefna Powerade-hlaupaseríuna. Þar eru Afrekshópsmeðlimir engir aukvisar því hópurinn er í 4 sæti í hópakeppninni auk þess sem hann á hlaupara í fremstu víglínu í aldursflokkakeppninni. Daníel Smári getur ekki verið annað en stoltur af þessari frammistöðu. Hver veit hvað gerist á nýju ári - serían er jú bara hálfnuð.
Aðalfundur var einnig haldinn í lok nóvember þar sem fyrsta stjórn hópsins var mynduð. Ber hópurinn MIKLAR væntingar til nýju stjórnarinnar og vonast er til að epískir hlutir fari að gerast í kjölfar starfa hennar. Hún er skipuð af sómafólkinu Ingu Björk, Þórdísi og Beinhimnubólgumanninum.
Ritari hefur ekki fleiri fregnir að flytja í þetta sinnið og minnir á Gamlárshlaup ÍR sem fram fer á morgun kl. 12. Þetta er eitt af skemmtilegri hlaupum ársins að mati ritara.
Með vinsemd og virðingu og ósk um gott gengi á morgun,
Helga Þóra
Friday, December 30, 2011
Saturday, October 29, 2011
Afrekshópur til afreka
Jæja, margt hefur á daga Afrekshópsins drifið síðan brjálæðingarnar hlupu í 1600 metrunum á sekúndu og úrhellinu um daginn.
Fyrst má geta þess að Höskuldur og Reynir mættu í Geðhlaupið og hrifsuðu 4.og 7.sætið án þess að blikna eða svitna. Þeir kunna þetta þessir dúddar! Enda báðir fráir á fæti.
Hópurinn gerði sér svo lítið fyrir og halaði inn stigum í fyrsta Powerade hlaupi vetrarins! Sem stendur er hann í 4.sæti í liðakeppninni, litlum tveimur stigum á eftir hlaupahópi FH. Piff, það er nú ekkert sem ekki er hægt að laga í hlaupi #2 sem er jú einungis eftir 12 daga!
Hópurinn var ekki eins fyrirferðarmikill í Haustmaraþoni Félags Maraþonhlaupara fyrir sléttri viku. Þátttakan var afskaplega dræm og var einkar súrt í broti að sjá ekki undir hælana á fleiri Afrekshópshlaupurum. Þeir þrír flottu og föngulegu (Guðmann, Ingvar og ég) fulltrúar sem mættu voru hópnum hins vegar til sóma og fræstu hálfmaraþonbrautina upp eins og enginn væri morgundagurinn á þessari jörð.
Sama dag voru aðrir þrír Afrekshópsgaukar að "þreyja þorrann" í Andalúsíu í Spánverjalandi. Christine, Anna og Danni girtu sig í brók og lögðu upp í lítið og krúttlegt 160 km sveitahlaup. Að sjálfsögðu stóðu þau sig með miklum sóma. Danni tók þetta létt að eigin sögn og trítlaði þessa hundraðogsextíuþúsundmetra .... og sexþúsund metrum betur á tæpri 21 klst. Christine gerði sér lítið fyrir og var 3ja kvinnan í mark á 23,5 klst en Anna varð því miður að láta í minni pokann fyrir hnénu sínu og fór helminginn af vegalengdinni.
Sem sagt, Afrekshópurinn markar spor sín um allan heim!
Nú, en að æfingu morgunsins. Þetta var merkileg æfing fyrir þær sakir að Daníel nokkur Smári mætti loksins sem gjaldgengur félagi í Félag 100 km hlaupara á Íslandi. Þjálfari vor var að sjálfsögðu hylltur fyrir þetta afrek og að svo búnu var lagt upp í hinn gulli slegna Ríkishring. Siggi var í montvestinu sínu og Beta var ennþá sofandi. Reynir var skakkur og Anna Lára með hund í bandi. Danni var montinn og Gróa var í jógískum hugleiðingum. Svo voru tveir menn sem ég veit ég nafn á og höfðu sig hæga á kantinum.... þar til annar var þreyttur á þessum hægagangi í okkur og spólaði fram úr af svo miklum krafti að steinarnir spýttust í smettið á okkur hinum. Það stórsér á annars myndarlegu fólki.
Annars er lítið til frásagnar nema að lögbrot var framið. Þar sem ég er lítill aðdáandi Ríkishringsins nema í afskaplega hóflegu magni (hóflegt magn er 1 stykki í einu að hámarki einu sinni í viku, ekki fleiri) skipaði ég fyrir vinstri beygju við vatnið, þar sem stefnan lá annars til hægri! Upp hófst fótur og fit enda Afreksmeðlimir ekki vanir svona óvæntri stefnu. Eftir að hafa útskýrt nákvæmlega, skref fyrir skref, hvert leiðin lægi og hversu marga aukakílómera þetta óvænta tvist fæli í sér náði ég að sannfæra einstefnuhestana um að taka skreppitúr í kringum Elliðaárvatn enda spegilslétt og undurfagurt.
Öll komumst við heil til baka að Helluvatni, afskaplega frískleg að sjá og tilbúin að njóta helgarinnar í spað.
Með vinsemd og virðingu,
Helga Þóra
Fyrst má geta þess að Höskuldur og Reynir mættu í Geðhlaupið og hrifsuðu 4.og 7.sætið án þess að blikna eða svitna. Þeir kunna þetta þessir dúddar! Enda báðir fráir á fæti.
Hópurinn gerði sér svo lítið fyrir og halaði inn stigum í fyrsta Powerade hlaupi vetrarins! Sem stendur er hann í 4.sæti í liðakeppninni, litlum tveimur stigum á eftir hlaupahópi FH. Piff, það er nú ekkert sem ekki er hægt að laga í hlaupi #2 sem er jú einungis eftir 12 daga!
Hópurinn var ekki eins fyrirferðarmikill í Haustmaraþoni Félags Maraþonhlaupara fyrir sléttri viku. Þátttakan var afskaplega dræm og var einkar súrt í broti að sjá ekki undir hælana á fleiri Afrekshópshlaupurum. Þeir þrír flottu og föngulegu (Guðmann, Ingvar og ég) fulltrúar sem mættu voru hópnum hins vegar til sóma og fræstu hálfmaraþonbrautina upp eins og enginn væri morgundagurinn á þessari jörð.
Sama dag voru aðrir þrír Afrekshópsgaukar að "þreyja þorrann" í Andalúsíu í Spánverjalandi. Christine, Anna og Danni girtu sig í brók og lögðu upp í lítið og krúttlegt 160 km sveitahlaup. Að sjálfsögðu stóðu þau sig með miklum sóma. Danni tók þetta létt að eigin sögn og trítlaði þessa hundraðogsextíuþúsundmetra .... og sexþúsund metrum betur á tæpri 21 klst. Christine gerði sér lítið fyrir og var 3ja kvinnan í mark á 23,5 klst en Anna varð því miður að láta í minni pokann fyrir hnénu sínu og fór helminginn af vegalengdinni.
Sem sagt, Afrekshópurinn markar spor sín um allan heim!
Nú, en að æfingu morgunsins. Þetta var merkileg æfing fyrir þær sakir að Daníel nokkur Smári mætti loksins sem gjaldgengur félagi í Félag 100 km hlaupara á Íslandi. Þjálfari vor var að sjálfsögðu hylltur fyrir þetta afrek og að svo búnu var lagt upp í hinn gulli slegna Ríkishring. Siggi var í montvestinu sínu og Beta var ennþá sofandi. Reynir var skakkur og Anna Lára með hund í bandi. Danni var montinn og Gróa var í jógískum hugleiðingum. Svo voru tveir menn sem ég veit ég nafn á og höfðu sig hæga á kantinum.... þar til annar var þreyttur á þessum hægagangi í okkur og spólaði fram úr af svo miklum krafti að steinarnir spýttust í smettið á okkur hinum. Það stórsér á annars myndarlegu fólki.
Annars er lítið til frásagnar nema að lögbrot var framið. Þar sem ég er lítill aðdáandi Ríkishringsins nema í afskaplega hóflegu magni (hóflegt magn er 1 stykki í einu að hámarki einu sinni í viku, ekki fleiri) skipaði ég fyrir vinstri beygju við vatnið, þar sem stefnan lá annars til hægri! Upp hófst fótur og fit enda Afreksmeðlimir ekki vanir svona óvæntri stefnu. Eftir að hafa útskýrt nákvæmlega, skref fyrir skref, hvert leiðin lægi og hversu marga aukakílómera þetta óvænta tvist fæli í sér náði ég að sannfæra einstefnuhestana um að taka skreppitúr í kringum Elliðaárvatn enda spegilslétt og undurfagurt.
Öll komumst við heil til baka að Helluvatni, afskaplega frískleg að sjá og tilbúin að njóta helgarinnar í spað.
Með vinsemd og virðingu,
Helga Þóra
Saturday, October 8, 2011
Fáráðlingar í fárviðri
Staður: Heiðmörk
Stund: Laugardagsmorgunn kl. 8:00
Mættir: 100 km tútturnar Jói, Siggi, og Helga og svo Beta sem bíður eftir vígslu. Reynir lífræni og hálsbólgumaður mætti einnig til leiks.
Þegar ég vaknaði í morgun heyrði ég að það var stórviðri úti. Þetta var akkúrat uppskriftin að því að slökkva á vekjaranum, snúa sér á hina hliðina og sofa þetta af sér. Sendi Betu Bronz smáskilaboð til að athuga stemmarann.. spurði afskaplega pent hvort hún væri vöknuð og ég fékk hressileikasvar til baka. Það var augljóst að beil var ekki til umræðu þennan morguninn. Því í augum veðurdrottningarinar er allt í þessum heimi ekkert mál! Ef eitthvað var, var eftirvæntingin í fyrirrúmi. Ég meina, hver vill ekki fara út í ofsaveður og úrhelli að hlaupa árla morguns á frídegi?
Á leið okkar upp í Heiðmörk hætti mér endanlega að lítast á blikuna þegar Lúlli (s.s.bíllinn minn) átti í erfiðleikum með að halda sér á veginum vegna ofsafenginna vindhviða. Ég sá útundan mér að Beta svitnaði og hélt sér í handfangið í hurðinni..... Ég held að hún hafi verið að gera sér grein fyrir því að veðurspá hennar hafði ræst.
Þegar upp í Heiðmörk var komið voru rúður skrúfaðar niður og veðrið rætt. Eigum við að láta slag standa? ... við getum líka farið á bretti í Ögurhvarfinu..... við getum líka prófað að fara út og þá bara snúið við.....
Ég vissi ekki hvort ég ætti að hlæja eða gráta þegar Jói sagði staðfastur að hann ætlaði út ..... og Siggi og Beta fylgdu með eins og hauslausar hænur. Ég gat ekki verið minni kona í þeim efnum og hypjaði mig út í 1700 metra á sekúndu. Ég hugsa að ég hafi orðið blaut áður en ég náði að skella bílhurðinni aftur. Og þegar þessi orð eru rituð, einum og hálfum tíma eftir að hlaupi lauk og eftir eina sturtu, þurr föt og heitan tebolla, er ég ennþá blaut .....
En þegar allt kemur til alls var þetta með meiri hressileikahlaupum sem ég hef trítlað. Það var viss stemning að berjast við Kára Kárason og leyfa úrhellinu að rennbleyta mig frá toppi til táar. Félagarnir voru hressir og að sjálfsögðu var þetta ekkert erfitt þegar allt kom til alls. Bara hressandi.
Sannast hið fornkveðna, sem Gígja heitin, gamli leikfimiskennarinn minn í Verzló, sagði alltaf við okkur stelpurnar: "Það er aldrei vont veður á Íslandi, það er bara misjafnlega gott" Það er ágætt að hafa þetta viskukorn í pokahorninu þegar veðrið lætur vita af sér hér á klakanum.
Jói að bjarga Sigga úr drullupolli
Með vinsemd og virðingu og von um góða helgi,
Helga Þóra
Stund: Laugardagsmorgunn kl. 8:00
Mættir: 100 km tútturnar Jói, Siggi, og Helga og svo Beta sem bíður eftir vígslu. Reynir lífræni og hálsbólgumaður mætti einnig til leiks.
Þegar ég vaknaði í morgun heyrði ég að það var stórviðri úti. Þetta var akkúrat uppskriftin að því að slökkva á vekjaranum, snúa sér á hina hliðina og sofa þetta af sér. Sendi Betu Bronz smáskilaboð til að athuga stemmarann.. spurði afskaplega pent hvort hún væri vöknuð og ég fékk hressileikasvar til baka. Það var augljóst að beil var ekki til umræðu þennan morguninn. Því í augum veðurdrottningarinar er allt í þessum heimi ekkert mál! Ef eitthvað var, var eftirvæntingin í fyrirrúmi. Ég meina, hver vill ekki fara út í ofsaveður og úrhelli að hlaupa árla morguns á frídegi?
Á leið okkar upp í Heiðmörk hætti mér endanlega að lítast á blikuna þegar Lúlli (s.s.bíllinn minn) átti í erfiðleikum með að halda sér á veginum vegna ofsafenginna vindhviða. Ég sá útundan mér að Beta svitnaði og hélt sér í handfangið í hurðinni..... Ég held að hún hafi verið að gera sér grein fyrir því að veðurspá hennar hafði ræst.
Þegar upp í Heiðmörk var komið voru rúður skrúfaðar niður og veðrið rætt. Eigum við að láta slag standa? ... við getum líka farið á bretti í Ögurhvarfinu..... við getum líka prófað að fara út og þá bara snúið við.....
Ég vissi ekki hvort ég ætti að hlæja eða gráta þegar Jói sagði staðfastur að hann ætlaði út ..... og Siggi og Beta fylgdu með eins og hauslausar hænur. Ég gat ekki verið minni kona í þeim efnum og hypjaði mig út í 1700 metra á sekúndu. Ég hugsa að ég hafi orðið blaut áður en ég náði að skella bílhurðinni aftur. Og þegar þessi orð eru rituð, einum og hálfum tíma eftir að hlaupi lauk og eftir eina sturtu, þurr föt og heitan tebolla, er ég ennþá blaut .....
En þegar allt kemur til alls var þetta með meiri hressileikahlaupum sem ég hef trítlað. Það var viss stemning að berjast við Kára Kárason og leyfa úrhellinu að rennbleyta mig frá toppi til táar. Félagarnir voru hressir og að sjálfsögðu var þetta ekkert erfitt þegar allt kom til alls. Bara hressandi.
Sannast hið fornkveðna, sem Gígja heitin, gamli leikfimiskennarinn minn í Verzló, sagði alltaf við okkur stelpurnar: "Það er aldrei vont veður á Íslandi, það er bara misjafnlega gott" Það er ágætt að hafa þetta viskukorn í pokahorninu þegar veðrið lætur vita af sér hér á klakanum.
Jói að bjarga Sigga úr drullupolli
Með vinsemd og virðingu og von um góða helgi,
Helga Þóra
Subscribe to:
Posts (Atom)