Fáráðlingar í fárviðri

Staður: Heiðmörk
Stund: Laugardagsmorgunn kl. 8:00
Mættir: 100 km tútturnar Jói, Siggi, og Helga og svo Beta sem bíður eftir vígslu. Reynir lífræni og hálsbólgumaður mætti einnig til leiks.

Þegar ég vaknaði í morgun heyrði ég að það var stórviðri úti. Þetta var akkúrat uppskriftin að því að slökkva á vekjaranum, snúa sér á hina hliðina og sofa þetta af sér. Sendi Betu Bronz smáskilaboð til að athuga stemmarann.. spurði afskaplega pent hvort hún væri vöknuð og ég fékk hressileikasvar til baka. Það var augljóst að beil var ekki til umræðu þennan morguninn. Því í augum veðurdrottningarinar er allt í þessum heimi ekkert mál! Ef eitthvað var, var eftirvæntingin í fyrirrúmi. Ég meina, hver vill ekki fara út í ofsaveður og úrhelli að hlaupa árla morguns á frídegi?

Á leið okkar upp í Heiðmörk hætti mér endanlega að lítast á blikuna þegar Lúlli (s.s.bíllinn minn) átti í erfiðleikum með að halda sér á veginum vegna ofsafenginna vindhviða. Ég sá útundan mér að Beta svitnaði og hélt sér í handfangið í hurðinni..... Ég held að hún hafi verið að gera sér grein fyrir því að veðurspá hennar hafði ræst.

Þegar upp í Heiðmörk var komið voru rúður skrúfaðar niður og veðrið rætt. Eigum við að láta slag standa? ... við getum líka farið á bretti í Ögurhvarfinu..... við getum líka prófað að fara út og þá bara snúið við.....
Ég vissi ekki hvort ég ætti að hlæja eða gráta þegar Jói sagði staðfastur að hann ætlaði út ..... og Siggi og Beta fylgdu með eins og hauslausar hænur. Ég gat ekki verið minni kona í þeim efnum og hypjaði mig út í 1700 metra á sekúndu. Ég hugsa að ég hafi orðið blaut áður en ég náði að skella bílhurðinni aftur. Og þegar þessi orð eru rituð, einum og hálfum tíma eftir að hlaupi lauk og eftir eina sturtu, þurr föt og heitan tebolla, er ég ennþá blaut .....

En þegar allt kemur til alls var þetta með meiri hressileikahlaupum sem ég hef trítlað. Það var viss stemning að berjast við Kára Kárason og leyfa úrhellinu að rennbleyta mig frá toppi til táar. Félagarnir voru hressir og að sjálfsögðu var þetta ekkert erfitt þegar allt kom til alls. Bara hressandi.

Sannast hið fornkveðna, sem Gígja heitin, gamli leikfimiskennarinn minn í Verzló, sagði alltaf við okkur stelpurnar: "Það er aldrei vont veður á Íslandi, það er bara misjafnlega gott" Það er ágætt að hafa þetta viskukorn í pokahorninu þegar veðrið lætur vita af sér hér á klakanum.


Jói að bjarga Sigga úr drullupolli

Með vinsemd og virðingu og von um góða helgi,
Helga Þóra