Veðurguðagrín?

Staður: Ríkishringsstaðir
Stund: 17:30 á skuggalegum mánudegi
Mættir: Margir

Þetta var frekar öskuþrunginn mánudagur. Eldgos í Grímsvötnum litaði bæinn öskubrúnan.
Fyrr um daginn höfðu heitar umræður farið fram í tölvupóstsamskiptum hópsins. Áttu menn almennt að mæta eða ekki? Og, ef menn ákváðu að mæta ekki, yrðu þeir þá stimplaðir sem eymingjar að eilífu amen? Þjálfari vor skýtur nefninlega hörðum skotum ef honum finnst tilefni til.... samanber Afrekshópsmeðlimina sem létu undan hundrað metrum á sekúndu á Esjunni síðastliðinn föstudag og Yfirnáttúrulegu Afrekshópsmeðlimina sem gömbluðu með líf sitt og þrömmuðu upp að steini í 200 metrum á sekúndu. Síðar nefndi hópurinn fékk tíu í kladdann hjá Danna Boj á meðan hinir fengu núll.
Og áfram héldu tölvupóstsamskiptin. Palli sendi hópnum hlekk á síðu Umhverfisstofnunar sem sýndi fram á þá staðreynd að loftgæðin í Reykjavík voru arfaslök sökum öskufalls .... á meðan Laddi sendi lærðar greinar á hópinn varðandi áhrif ösku á lungun auk þess sem hann lagði áherslu á að konan hans hefði BANNAÐ honum að fara út þennan daginn vegna ösku ... og hún er sko hámenntaður doktor! ...
Þetta voru orðnar ævintýralegar ógurlegar umræður um mögulegar afleiðingar þess að fara út að hlaupa í ösku ... þar til hlaupahöfðinginn sjálfur sá ástæðu til að leggja orð í belg ... og sagði .....

Mætum öll hress á æfingu í dag og tökum vel á því.  Látum nokkur öskukorn ekki stoppa okkur af.

Og það dugði því það mætti heill hellingur á æfingu. Iss, ég meina, smá sement í lungun, hvað er það á milli vina?
Aðstæður voru vægast sagt nóvemberlegar. 3ja stiga hiti og rok. Uss. Of ef litið var í átt að Esjunni mátti sjá gráma í henni. Þessi vetrardjókur á vordögum hjá háttsettum veðurguðum fer að verða ansi þreytt.

Nóg um það. Sprettæfingin var krefjandi svo ekki sé meira sagt. Þetta var brekkusprettaæfing fyrir allan peninginn svo vægt sé tekið til orða. Sviði í lærum, mæði í hámarki og gubb í hálsi. Alveg eins og þetta á að vera. Ég meina, þetta er ástæðan fyrir því að maður hleypur sér til ánægju og yndisauka!
Þegar allir höfðu þreytt sína spretti samviskusamlega voru þeir sammála um að að skrölta stystu leið til baka, þetta var jú að verða ansi gott. Nema hún Svava. Hún er aðdáandi laaaaaaaaaangs niðurskokks. Undirrituð vildi hins vegar eins stutt og möguleiki var á. 3,3 km var niðurstaðan. Það var þokkalega passlegt að mati undirritaðrar, hefði þó ekki mátt vera lengra. Hefði Svava fengið að ráða hefðum við tekið töluvert lengra ... kannski værum við bara enn á hlaupum....

Með sól í hjarta og ösku í augum,
Helga